Αμφισβητήσεις
Εάν, με αφορμή ή με αιτία την υπερχρέωση, οι Έλληνες καταφέρουν να ανακτήσουν την εθνική τους ταυτότητα μετά από 22 σχεδόν αιώνες, κάτι εξαιρετικά πιθανόν κατά την άποψη μας, τότε θα αποδειχθεί ότι πράγματι οι κρίσεις συνιστούν μεγάλες, μοναδικές ευκαιρίες
"Η μοίρα δεν μπορεί να χτυπήσει όταν η ενότητα είναι αρράγιστη - όταν δηλαδή δεν έχει καταστραφεί η συνοχή. Μία κοινωνία, ένα κράτος, ο άνθρωπος γενικότερα ενδεχομένως πλήττεται, αλλά δεν συντρίβεται, εάν δεν έχει απομονωθεί από το περιβάλλον του. Στις κοινωνικές, στις πολιτικές ή στις διεθνείς διαφορές, κανένας δεν περιέρχεται σε απελπιστικά δύσκολη θέση, εάν προηγουμένως δεν απομονωθεί. «Η μοίρα χτυπάει τα έρημα», όπως πολύ σωστά λέει ο λαός". Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Είμαι οικονομολόγος, είμαι μηχανικός, είμαι Έλληνας κλπ., έχω ταυτότητα δηλαδή σημαίνει ότι, έχω την ευθύνη της ιδιότητας μου απέναντι σε ολόκληρο τον κόσμο - όχι το τι είμαι εγώ και κανένας άλλος. Για παράδειγμα, όταν δίπλα στο όνομα μου προσθέσω τη λέξη «πολιτικός μηχανικός» σημαίνει ότι, αναλαμβάνω τις ευθύνες του επαγγέλματος μου, της κατασκευής κτιρίων, απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους - όχι λοιπόν απλά το τι είμαι εγώ.
Κυρίως όμως, έχω ταυτότητα σημαίνει ότι γνωρίζω τον εαυτό μου, ότι έχω δηλαδή το «γνώθι σ' αυτόν» - μία βαθιά έννοια που διατύπωσε πρώτος ο Σωκράτης και στην οποία στηρίχθηκε η ανακάλυψη, καθώς επίσης η γέννηση της συνείδησης (η οποία έκτοτε απασχολεί και διέπει τον άνθρωπο του δυτικού κόσμου). Χωρίς ταυτότητα τώρα, επομένως χωρίς συνείδηση, είμαστε ανεύθυνοι - όχι ελεύθεροι από τα δεσμά του εαυτού μας, όπως ισχυρίζονται δυστυχώς αρκετοί, μεταξύ των οποίων οι εγκληματίες και οι διεφθαρμένοι.
Συνεχίζοντας, επώνυμος είναι εκείνος ο άνθρωπος (ή ο λαός), ο οποίος αναλαμβάνει συλλογικές ευθύνες - όχι αυτός που είναι γνωστός μέσα από τις αναφορές του ονόματος του στα ΜΜΕ, από τον πλούτο του, από την πολιτική κοκ. Για παράδειγμα, επώνυμος είναι ο Πλάτωνας ή ο Περικλής - σε καμία περίπτωση κάποιος τραγουδιστής ή πολιτικός, το όνομα του οποίου είναι εφήμερο, ενώ δεν συμβάλλει καθόλου στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους.
Αντίστοιχα επώνυμη είναι και η Ελλάδα - η οποία έχει προσφέρει περισσότερα από κάθε άλλη χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στα πλαίσια αυτά ανώνυμος θεωρείται, μεταξύ άλλων, όποιος δεν είναι πρόθυμος, δεν προσπαθεί, δεν θέλει ή δεν είναι ικανός να ενεργεί υπεύθυνα απέναντι στο σύνολο.
Περαιτέρω, η ευθύνη έναντι όλων των άλλων ανθρώπων και όχι ο «εθνοκεντρισμός» είναι αυτή που μας υποχρεώνει να διαφυλάσσουμε τη γλώσσα μας, να διατηρούμε ανέπαφη την εθνική μας συνείδηση (ταυτότητα), καθώς επίσης να τιμούμε την ιστορία μας. Ο «πατριωτισμός», στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον εθνικισμό - ο οποίος «παράγει ψυχοπαθητικά» το ρατσισμό, το ναζισμό και όλα τα υπόλοιπα «μιάσματα».
Δυστυχώς, οι Έλληνες διαφοροποιούν τη θέση τους από τους προγόνους τους, στους οποίους έχουν δώσει την ονομασία «Αρχαίοι Έλληνες» - επειδή ουσιαστικά δεν θέλουν να αναλάβουν τις «ευθύνες εκ του πολιτισμού τους», απέναντι στους υπόλοιπους λαούς. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους Γερμανούς, οι οποίοι χαρακτηρίζουν ως ναζί τους δικούς τους προγόνους, επιθυμώντας να «αποποιηθούν» τις ευθύνες των δύο αιματηρών παγκοσμίων πολέμων και ειδικά του ολοκαυτώματος.
Απλούστερα, οι Γερμανοί έχουν διαφοροποιήσει τη θέση τους από τους «ναζί», επειδή δεν θέλουν να πληρώσουν για τα λάθη τους - για τις απίστευτες καταστροφές καλύτερα που έχουν προκαλέσει, αναλαμβάνοντας έμπρακτα τις ευθύνες τους. Εάν αυτό δεν αλλάξει, εάν δηλαδή οι Γερμανοί συνεχίσουν να αποποιούνται το παρελθόν τους, θα κάνουν ξανά τα ίδια λάθη - κάτι που θα οδηγούσε τόσο τη Γερμανία, όσο και την Ευρώπη, σε ανάλογες του παρελθόντος περιπέτειες.
Όσον αφορά τώρα την πανέμορφη θρησκεία των Ελλήνων αρκετοί αγνοούν ότι, οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου, με τον «Θεό των Θεών» στο κέντρο τους (Δίας), είναι τα στοιχεία της Φύσης - γεγονός που σημαίνει ότι, ο Θεός των Ελλήνων είναι η ίδια η Φύση.
Εάν δε υπενθυμίσουμε πως τα Ευαγγέλια είναι δώδεκα, οι μαθητές του Χριστού (ο οποίος συνέδεσε τη Φύση και τους ανθρώπους με την αγάπη, αναδεικνύοντας ότι μόνο η αγάπη θωρακίζει, αλλά και δίνει νόημα στη ζωή) επίσης δώδεκα, τα ζώδια δώδεκα κοκ., θα βρούμε πολλά κοινά της Θρησκείας των Ελλήνων με τις ξένες επόμενες - μία θρησκείας μη τιμωρητικής, η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τη βιβλική, αυστηρή θρησκεία των Ιουδαίων και τα περισσότερα από 1.000 χρόνια σκοταδισμού που προκάλεσε.
Σύμφωνα με πολλούς μάλιστα, ο Χριστιανισμός αποτελεί συνέχεια της θρησκείας των Ελλήνων και όχι αυτής των Εβραίων, οι οποίοι συνέδεσαν αυθαίρετα την παλαιά με την καινή Διαθήκη - ενώ η διδασκαλία του Χριστού έχει ελάχιστη σχέση με την εκκλησία, η οποία εξυπηρετούσε ανέκαθεν τις «ανάγκες» διακυβέρνησης των μαζών.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, οι Έλληνες αμφισβητούν σήμερα την κοινοβουλευτική δημοκρατία -επιθυμώντας να «εγκαταστήσουν» στη θέση της τη συμμετοχική, άμεση δημοκρατία, η οποία θα τους προστατεύει καλύτερα στο μέλλον από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές «καταρρεύσεις».
Αμφισβητούν επίσης την υφιστάμενη λειτουργία των κομμάτων τα οποία, στη σημερινή τους μορφή,«εκτρέφουν» την ανεπάρκεια, την ανικανότητα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την ιδιοτέλεια. Επί πλέον, αμφισβητούν εύλογα την εύρυθμη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα ορισμένων άλλων «θεσμών» - όπως της Προεδρίας, της Κεντρικής Τράπεζας που δεν τους ανήκει, τωνΜΜΕ, των συνδικαλιστικών οργανώσεων κλπ.
Περαιτέρω, αμφισβητούν τη δυνατότητα επιβίωσης της Ευρωζώνης – ειδικά δε του κοινού νομίσματος, το οποίο δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύει, ενώ εντείνει τις οικονομικές ανισορροπίες μεταξύ των χωρών-μελών.
Αμφισβητούν επίσης την Ευρωζώνη, το γραφειοκρατικό, πολυδάπανο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση: έναν μη άριστο νομισματικό χώρο, ο οποίος δεν μπορεί να προσφέρει στα μέλη του λύσεις στις βασικές τους ανάγκες - όπως στη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και στην απασχόληση. Η αιτία είναι το ότι «παράγει» σκόπιμα υψηλή ανεργία κατά τη νεοφιλελεύθερη «συνταγή», για την διατήρηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, καθώς επίσης των χαμηλών μισθών.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως επιθυμούν ανόητα ή ανεύθυνα τη διάλυση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης - αφού γνωρίζουν όσο κανένας άλλος λαός από την ιστορία τους ότι, «η μοίρα χτυπάει τα έρημα»: πως δηλαδή, πριν από κάθε «φρικιαστικό» χτύπημα της, φροντίζει να απομονώσει τα θύματα της, ειδικά από το στενό οικογενειακό περιβάλλον τους (όπου για τους Έλληνες είναι οι υπόλοιποι Ευρωπαίου πολίτες).
Συνεχίζοντας, οι Έλληνες αμφισβητούν την απολυταρχική ηγεμονία του Καρτέλ, του μονοπωλιακού καπιταλισμού καλύτερα, αλλά και την παντοδυναμία των εμπορικών τραπεζών - η οποία πηγάζει από το προνόμιο αποκλειστικής παραγωγής χρημάτων που τους έχει προσφερθεί από τις κυβερνήσεις και την ΕΚΤ. Επίσης, αμφισβητούν το σημερινό τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας - η οποία ουσιαστικά «εκτρέφει» το τοκογλυφικό κεφάλαιο, ενώ είναι παράλληλα ο απόλυτος κυρίαρχος του τραπεζοκεντρικού ευρωσυστήματος.
Κατ’ επέκταση, οι Έλληνες αμφισβητούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο σύνολο του -γνωρίζοντας πλέον πως, παρά το ότι παράγει χρήματα κυριολεκτικά από το πουθενά, εκμεταλλευόμενο με κάθε τρόπο την απίστευτη εξουσία του, καλεί τους Πολίτες να πληρώσουν για τα λάθη ή/και τις παραλείψεις του (ιδιοποιούμενο τα κέρδη και κοινωνικοποιώντας τις ζημίες του, όπως στο παράδειγμα των δύστυχων Ιρλανδών - οι οποίοι «σύρθηκαν» από την κυβέρνηση τους στη διάσωση των ιδιωτικών, κερδοσκοπικών τραπεζών!).
Τέλος, οι Έλληνες αμφισβητούν τόσο τη λειτουργία, όσο και τα κίνητρα ορισμένων διεθνών οργανισμών - όπως του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Τράπεζας των Τραπεζών (BIS), των εταιρειών αξιολόγησης, των κερδοσκόπων-επενδυτών, των διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγων κλπ.
Φυσικά αμφισβητούν τις «αγαθές» προθέσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας αλλά και των Η.Π.Α. - στα θέματα τουλάχιστον που τους αφορούν, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι καλούνται να επιβιώσουν σε μία εμπόλεμη ζώνη, όπου άλλοι λαοί (Ιρλανδοί, Πορτογάλοι κλπ.) έχουν δυστυχώς αποδεχθεί τη μοίρα τους, σκύβοντας το κεφάλι.
Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, σύσσωμοι όλοι οι Έλληνες απαιτούν από την κυβέρνηση να πάψει πια να δανείζεται, επιτρέποντας τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής τους περιουσίας - υποθηκεύοντας παράλληλα την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Προφανώς δε να ζητήσει την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων (άρθρο μας) ή να παραιτηθεί άμεσα - εάν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της και εάν συνεχίσει να λειτουργεί σαν μία ξενοκρατούμενη, κοινοβουλευτική δικτατορία.
Το ίδιο απαιτούν και από την αντιπολίτευση, διαπιστώνοντας με αποστροφή ότι, «εκλιπαρεί» για ένα νέο σχέδιο διάσωσης της χώρας τους, χωρίς καν να τους ρωτήσει εάν είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στον εχθρό της Ευρώπης. Μία αντιπολίτευση που δεν εκφράζεται κατανοητά, αλλά με υπεκφυγές και με ασάφειες, όσον αφορά τα εγκληματικά μέτρα που καθημερινά σχεδόν ψηφίζονται, ερήμην των Πολιτών – ειδικά σε σχέση με το ΔΝΤ, με την Τρόικα, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τη δανειακή σύμβαση και με τόσα άλλα.
Παράλληλα οι Έλληνες απαιτούν από όλους τους συμπολίτες τους, μισθωτούς και επιχειρηματίες, να αλλάξουν ριζικά τα «κακώς κείμενα» και την «ανατολίτικη νοοτροπία» - συμπεριφορές στις οποίες είχαν ίσως οδηγηθεί από την υφιστάμενη διαπλοκή, από τη διαφθορά του δημόσιου βίου, από την έλλειψη επαγγελματικής ηθικής, από την αδικία και από την κάθε μορφής εκμετάλλευση.
Ακόμη περισσότερο, πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να «αποκατασταθεί» η αμφίδρομη φορολογική συνείδηση και η συνέπεια, μεταξύ Πολίτη και Πολιτείας – η οποία έχει κοστίσει ακριβά και στους δύο «συναλλασσόμενους». Επίσης, απαιτούν να εμποδιστούν αποτελεσματικά και να τιμωρηθούν οι διαφθορείς συνειδήσεων - κυριότεροι των οποίων είναι οι Γερμανικές πολυεθνικές.
Μείωση των υπέρογκων δημοσίων δαπανών, κατάργηση της γραφειοκρατίας, ορθολογικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, συνεχής έλεγχος της εξουσίας από τους Πολίτες, παραδειγματική τιμωρία των όποιων διεφθαρμένων πολιτικών, εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου, εκδίωξη της Τρόικας και «ανάπτυξη ή στάση πληρωμών», είναι πλέον τα βασικά αιτήματα των Ελλήνων. Επίσης,όχι νέα δάνεια και τέλος στη διεθνή επαιτεία, η οποία καταρρακώνει τόσο την υπερηφάνεια, όσο και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, καταστρέφοντας την αυτοπεποίθηση του.
Ενός λαού που γνωρίζει μεν πόσο οδυνηρή είναι μία ξαφνική χρεοκοπία, αλλά την προτιμά από την υποδούλωση του, καθώς επίσης από την ολοσχερή απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας – πόσο μάλλον όταν ξέρει πως η αναβολή πληρωμών ή/και η επιστροφή στη δραχμή ενός πάμπλουτου κράτους, όπως η Ελλάδα, δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμα με τη συντέλεια του κόσμου.
Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να πει κάποιος πολιτικός στους Έλληνες την αλήθεια, όσο οδυνηρή και αν είναι, έχοντας όμως την ικανότητα να τους πείσει ταυτόχρονα να υιοθετήσουν ξανά υπεύθυνα την εθνική τους ταυτότητα - αφού είναι γνωστό ότι, είναι ανελέητα επικίνδυνη η γνώση χωρίς ταυτότητα. Όπως πολύ σωστά δε λέγεται, "το τραγικό είναι το να πράττεις αγνοώντας τον εαυτό σου, να αφοπλίζεσαι εκεί που νομίζεις ότι δυναμώνεις, να τυφλώνεσαι την ώρα που βλέπεις και να χάνεσαι την ώρα που είσαι".
Εάν λοιπόν, με αφορμή ή με αιτία την υπερχρέωση, οι Έλληνες καταφέρουν να ανακτήσουν την εθνική τους ταυτότητα μετά από 22 σχεδόν αιώνες, κάτι εξαιρετικά πιθανόν κατά την άποψη μας, τότε θα αποδειχθεί ότι πράγματι οι κρίσεις συνιστούν μεγάλες, μοναδικές ευκαιρίες - αρκεί να τις αντιμετωπίζει κανείς με σύνεση, με συνέπεια, με αρετή και με τόλμη, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που του αναλογούν.